De geschiedenis van bliksemafleiders

In wat later de Verenigde Staten werd, werd de puntige bliksemafleidergeleider, ook wel bliksemafleider of Franklin-staaf genoemd, in 1752 door Benjamin Franklin uitgevonden als onderdeel van zijn baanbrekende onderzoek naar elektriciteit. Hoewel hij niet de eerste was die een verband tussen elektriciteit en bliksem suggereerde, was Franklin de eerste die een werkbaar systeem voorstelde om zijn hypothese te testen. Franklin speculeerde dat, met een ijzeren staaf die tot een punt was geslepen, 'het elektrische vuur, denk ik, geruisloos uit een wolk zou worden getrokken, voordat het dichtbij genoeg kon komen om toe te slaan.' Franklin speculeerde al een aantal jaren over bliksemafleiders vóór zijn gerapporteerde vliegerexperiment.

In de 19e eeuw werd de bliksemafleider een decoratief motief. Bliksemafleiders werden verfraaid met decoratieve glazen bollen (nu gewaardeerd door verzamelaars). De decoratieve aantrekkingskracht van deze glazen bollen is gebruikt in windwijzers. Het belangrijkste doel van deze ballen is echter om het bewijs te leveren van een blikseminslag door te verbrijzelen of eraf te vallen. Als na een storm wordt ontdekt dat een bal ontbreekt of kapot is, moet de eigenaar van het pand het gebouw, de stang en de aarddraad op schade controleren.

Bollen van massief glas werden af ​​en toe gebruikt in een methode die beweerde blikseminslagen op schepen en andere objecten te voorkomen. Het idee was dat glazen voorwerpen, die niet-geleiders zijn, zelden door de bliksem worden getroffen. Daarom, zo luidt de theorie, moet er iets aan glas zijn dat bliksem afstoot. Daarom was de beste methode om een ​​blikseminslag op een houten schip te voorkomen het begraven van een kleine massieve glazen bol in de punt van de hoogste mast. Het willekeurige gedrag van bliksem, gecombineerd met de voorkeur van waarnemers voor bevestiging, zorgde ervoor dat de methode veel geloofwaardigheid kreeg, zelfs na de ontwikkeling van de mariene bliksemafleider kort na Franklins eerste werk.